Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Ανασταφύρερ


Γενικά είναι πολύ κοινωνική και προσαρμοστική. Φυσικά είναι επίσης κτητική και αυταρχική, άνετα σε φέρνει σε απόγνωση μέχρι δακρύων. Ελλείψει συνομήλικης παρέας, παίζει χωρίς πρόβλημα στην παραλία, στην πλατεία ή στην παιδική χαρά με μεγαλύτερα παιδάκια.
Μ' ένα πεντάχρονο κοριτσάκι που είχε έρθει 2 φορές στο σπίτι μας έπαιξαν μια χαρά.
Ένα άλλο πεντάχρονο που ήρθε χθες τη σνόμπαρε, δεν ήθελε να παίξουν επειδή είναι μικρότερη. Η Αναστασία δεν την άφησε σε χλωρό κλαρί. Ούτε να καθίσει δεν της επέτρεψε. Τής/μάς έσπασε τα νεύρα.
Μετέτρεψε την απογοήτευση της απόρριψης σε τυραννία.
(αλίμονό μας).

Τα κόκκινα παπούτσια


Ένα ζευγάρι κόκκινα λουστρίνια. Της τα πήραμε το Πάσχα και είχε ξετρελαθεί μαζί τους. Τα φορούσε ακόμα και όταν πήγαινε για ύπνο. Η πρώτη φράση που έλεγε όταν ξυπνούσε ήταν "τα κόκκινα"!
Ήρθε το καλοκαίρι, ούτε συζήτηση να τα αντικαταστήσει με πέδιλα.
Οι "ποδάρες" μεγάλωσαν, αλλά τα κόκκινα έμεναν σταθερή αξία. Μετά από επίσκεψη σε ορθοπεδικό, αλλεπάλληλες διαβουλεύσεις, πληγές στα πόδια, άρνηση σε οποιοδήποτε υποκατάστατο, ξύπνησε ένα πρωί, τα πήρε και τα πέταξε μόνη της στα σκουπίδια.

Ήταν η πρώτη της επαφή/συμφιλίωση με την απώλεια.