Αποχαιρετισμός στην πρώτη μας κυψέλη

Σήμερα η Αναστασία αποχαιρέτισε τα "Μελισσάκια", το πρώτο της σχολείο. Η ίδια δεν κατάλαβε το οριστικό του πράγματος, αλλά η μαμά της έκλαψε όταν είδε αληθινή αγάπη και λύπη αποχωρισμού από τις δασκάλες της, ενώ ακόμα και η γλυκύτατη καθαρίστρια, τής έκανε δώρο μία κούκλα με καρτούλα αφιερωμένη "στο πιο όμορφο και γλυκό κοριτσάκι του κόσμου" (και το πιο ζόρικο, θα πρόσθετα εγώ).

Χαίρομαι που η κοινωνικοποίησή της άρχισε σε μια ζεστή αγκαλιά, αλλά δεν τη παλεύω που ανακατεύτηκε το μέλι με τα δάκρια.

Ενημέρωση κούκας

Ετοιμαζόμαστε να μετακομίσουμε. Ταυτόχρονα, την προετοιμάζουμε "θα πάμε σε άλλο σπίτι, ζήτω!" και τέτοια.

Σκαρφαλώνει πάνω στις κούτες και κάθεται ή χορεύει, αναλόγως τα κέφια της.

Χθες καθόταν πάλι εκεί, αγκαλιά με την κούκλα της.

"Κούκα, τα πάμε σ' άλλο πίτι".