Μετά από τόσο καιρό, δεν έχουμε κάνει καμία πρόοδο με το θέμα της τουαλέτας. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ήταν κάτι τόσο δύσκολο. Έτσι, το "παγώνουμε" προς το παρόν και βγάζουμε την πάνα μόνο στο σχολείο.
Επίσης, το κόλλημα με τα ρούχα παραμένει. Θέλει να φοράει φόρεμα ή μακριές φούστες και καλσόν ακόμα και στον ύπνο. Τελικά πέρασε πάλι το δικό της, μετά από αλλεπάλληλες μάχες σε καθημερινή βάση. Έφτασε σε σημείο να ξυπνάει ουρλιάζοντας 5 η ώρα το πρωί και να μου ζητάει να της βάλω φούστα και καλσόν...
Η αυστηρότητα και η σταθερότητα που συνιστούν οι ψυχολόγοι, βλέπω ότι δεν "πιάνει" σ' αυτή την περίπτωση. Δεν αντέχω να βλέπω το παιδί να δυστυχεί γι' αυτά τα γελοία ζητήματα.
Το πρωινό ντύσιμο εξακολουθεί να είναι Γολγοθάς, καθώς προσπαθώ να βγάλω το φουστοκαλσόν του ύπνου ενώ εκείνη κλαίει γοερά, με δαγκώνει στο λαιμό, με κλωτσάει και παλεύει σαν αγρίμι. Μ' έχει καταβάλλει αυτή ιστορία. Μου τη δίνει, γιατί δεν μπορούμε να χαρούμε τις απλές καθημερινές στιγμές μας, το όμορφο μεγάλωμά της, εξαιτίας αυτών των κρίσεων.
Οι γονείς μου, λένε ότι μας έχει πάρει τον αέρα. Τα πεθερικά μου, ότι δεν πρέπει να τη μαλώνουμε, "μικρό παιδί είναι". Η ψυχολόγος, ότι βιώνει πολλές αλλαγές και χρειάζεται υπομονή και συζήτηση. Αλλά, πώς να συζητήσεις σε πολεμικές συνθήκες; Δεν έχουν αποτέλεσμα τα καλοπιάσματα, ούτε οι μπλόφες, ούτε η επιβράβευση.
Μερικές φορές νιώθω ανίσχυρη, κανένα βιβλίο, κανένας ειδικός, καμιά συμβουλή, κανένα ένστικτο δεν μπορεί να με βοηθήσει. Θέλω να επιβάλλω όρια, αλλά ταυτόχρονα θέλω και να σεβαστώ την προσωπικότητά της. Αυτή την ευαίσθητη ισορροπία επιδιώκω. Προσπαθώ να είμαι καλή μητέρα, αλλά μερικές φορές νομίζω ότι είμαι η χειρότερη.
Όταν είμαστε μαζί, η ταλιμπανίαση της, χτυπάει κόκκινο! Με άλλους είναι πιο ήρεμη. Να μ' εκδικείται επειδή σταματήσαμε το θηλασμό; Όταν είμαστε μαζί με άλλους, θέλει μόνο εμένα.
Όσο περνάει ο καιρός τα ερωτήματα αυξάνονται και οι βεβαιότητες εκμηδενίζονται.
