Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

The wall


Χθες πήγαμε σε μια καινούρια παιδίατρο, γιατί τον προηγούμενο δεν τον ήθελε με τίποτα. Τη λένε Κλεοπάτρα, το όνομα τής έκανε μεγάλη εντύπωση αλλά επειδή το ξεχνάει τη λέει Αντονέλλα...
Κατά τη διάρκεια της εξέτασης έκλαιγε βουβά, γιατί για κάποιο λόγο τη ντρεπόταν, ενώ τον άλλον τον είχε ταράξει στα κλωτσίδια και στα ουρλιαχτά. Όταν τελειώσαμε άρχισε να νιαουρίζει. Βγαίνοντας, ανακοίνωσε σε όσους περίμεναν ότι είναι μια κακή μάγισσα. Στο σπίτι ζήτησε μαρκαδόρους να ζωγραφίσει, την άφησα να ζωγραφίζει και βγήκα να καπνίσω ένα τσιγάρο. Όταν επέστρεψα είχε ζωγραφίσει όλους τους τοίχους του διαδρόμου με μολύβια... κάτι κυκλικά γκράφιτι. Την μαλώσαμε και κρύψαμε τα μολύβια.
Τη νύχτα ξύπνησε κλαίγοντας, έλεγε ότι πονάει το αυτί της γιατί την εξέτασε η Αντονέλλα και την πόνεσε και ότι θέλει να ζωγραφίσει αλλά δεν έχει μολύβια.
Αναρωτιέμαι αν είναι πιο σημαντικοί οι καθαροί τοίχοι από την έκφραση του παιδιού, αλλά και πώς μπορεί να περιοριστεί αυτή η έκφραση ακολουθώντας κάποιους κανόνες, που όχι μόνο δεν πληγώνουν, αλλά εξασφαλίζουν κι έναν ήσυχο ύπνο.

3 σχόλια:

mamma είπε...

Δώστης έναν τοίχο να τον κάνει ό,τι θέλει.
Ακόμα καλύτερα, βάψε ένα κομμάτι τοίχου μαύρο ώστε να τον χρησιμοποιεί σαν μαυροπίνακα.

Εμείς έχουμε αγοράσει μαυροπίνακα και ο Παύλος δεν σταματάει να ζωγραφίζει :)

Sisyfina είπε...

Περίπτωση 1: ΄Άσπρος τοίχος μαύρος τοίχος
ζωγραφίζει όλους τους υπόλοιπους

Περίπτωση 2: Μαυροπίνακας
ζωγραφίζει όλα τα υπόλοιπα/βουτάει κιμωλίες στο γάλα της/τρώει κιμωλίες
Στανταράκι

mamma είπε...

Ε, δεν την βγάλατε ταλιμπάν χωρίς λόγο. Καλά ξεμπερδέματα!