κάτι παρεμφερές ως προς τη φρίκη, ζήσαμε χθες, όταν χτύπησε στη γωνία του τραπεζιού, έτρεξε αίμα, την κρατούσαμε για να τη ράψει ο γιατρός, ενώ ούρλιαζε με όλη τη δύναμη της ύπαρξής της.
Έβλεπα την τρύπα στο πίσω μέρος του κεφαλιού της ν' αναβλύζει αίμα κεντημένη από τη βελόνα της αναισθησίας και σκεφτόμουν ότι μπορούμε ν΄αντέξουμε τόσα πολλά, να επιβιώσουμε σε καταστάσεις που αν τις σκεφτούμε απλώς, χωρίς να τις ζήσουμε, είναι αβάσταχτες. Σκεφτόμουν ότι είμαστε τελικά πολλοί ανθεκτικοί αν σκεφτείς ότι είμαστε κομμάτια κρέας.
Στα επόμενα λεπτά χοροπηδούσε γέλαγε και τραγουδούσε, έκανε τρέλες σαν να μην υπήρχε αύριο.
3 σχόλια:
περαστικά στο τρελοκόριτσο και κουράγιο στη μανούλα της :)
Περαστικούλια!
ΥΓ. Και δεν είμαστε απλά κομμάτια κρέας...
H σκέψη ότι είμαστε κομμάτια κρέας με βοήθησε ν' αντέξω εκείνες τις στιγμές.
Στο ποστ επαναλαμβάνονται πολλές φορές παράγωγα της "σκέψης" ακριβώς επειδή δεν έ ν ι ω θ α.
Σας ευχαριστώ για τις ευχές :)
Δημοσίευση σχολίου